Voor echt

Het was helemaal niet zoals in de films. We moesten niet in allerijl op zoek naar de juiste papieren. De valies viel niet open in het midden van de straat. Er werd niet gepanikeerd, we waren ons verstand niet kwijt. We legden onze spullen rustig in de auto en stapten in. Als iemand ons had zien vertrekken, dan had die vast gedacht dat we even een stapje in de wereld gingen zetten. Een Bongobon verzilveren. Zoiets.

Er was weinig verkeer en we konden vlot doorrijden. Geen onvoorziene omleidingen, geen vuilniswagens die de straat blokkeerden, zelfs geen korte file bij de lichten. Alles ging zo gemakkelijk. We naderden het ziekenhuis en ik begon te twijfelen. Was het wel voor echt? Ik nam me voor om de valies nog niet mee te nemen. Geen gezichtsverlies voor mij, dank u wel.

We sloegen de lange oprijlaan van het ziekenhuis in. Ik was er gerust in, we zouden het halen. Maar plots stonden we stil. Vlak voor onze auto stak een familie ganzen de straat over. Moeder gans wachtte geduldig tot haar kroost veilig aan de overkant was.  Kinderen eerst, de rest van de wereld kon wachten. Ook deze bijna-moeder. Het had een film kunnen zijn. Het was voor echt.