Zigzag

door thatjokeisntfunny

Ik stond voorovergebogen tegen een muurtje te stretchen, toen ik haar onder mijn elleboog heen zag afkomen. Zij gaf ook een gebogen indruk, met haar onderarmen op de handgreep en haar gezicht tot vlak boven haar smartphone. Af en toe week de kinderwagen te veel af en moest ze bijsturen. Ik dacht even dat ze me te laat zou opmerken, maar ze passeerde met een boogje om me heen en glimlachte flauw, bijna verontschuldigend. Ik schonk haar een brede glimlach terug. Nog niet zo lang geleden, was ik net als zij. Ik ging het huis uit en jaagde de tijd scrollend vooruit. Het was niet het perfecte plaatje. Ik zweefde niet op wolkjes, maar sleepte de kinderwagen en mezelf zigzaggend over het pad. Traag genoeg om het scherm te kunnen lezen, maar ook niet té traag, om de goede vrede in de kinderwagen te bewaren. Ik keek de vrouw na en voelde me opgelucht. Mijn kinderwagen had plaatsgemaakt voor een kinderfiets, die ik later die dag nog, moeizaam zigzaggend, voor me uit zou duwen. Ik keek er al naar uit. Ik had het haar misschien moeten naroepen. Dat ik haar was geweest, maar dat zij ook weer mij zou worden. Vrij zorgeloos, zorgeloos vrij, stretchend tegen een muurtje.